Her dersin önemli olduğu ve öğretilen her bilginin, dünyevi ve uhrevi fayda sağlayacağı öğrencilere açık ve net bir dille anlatılmalıdır. Öğrendiklerinin kendisine fayda ve güzellik olarak geri dönüşüm yapacağını bilmeleri, öğrenme gücünü arttıracaktır. Aksi takdirde öğrenci kırmızı ışıkta geçmeye, yasak ve muzır yayınları ders kitaplarının arasında  / sıra altında okumaya, kendisine ait olmayan şeylere el uzatmaya, kendinden başka herkese eliyle diliyle zarar vermeye devam edecektir. Çünkü ezberlediği bilgiler ona rehber olamayacaktır.

Mesela edebiyat dersinde, kalıplaşmış cümlelerle yazarların, şairlerin biyografilerini ezberletmek yerine seçkin eserlerin tanıtımıyla güzel konuşmayı, güzel yazmayı, duyguların inceden inceye işlenişini ve kendini ifade etmenin kibar yolu öğretilebilir. Böylece çocuk edepli olmayı öğrenecektir.

 Matematik dersinde hayatın getirdikleri ile götürdükleri karşılaştırılarak aslında bütün hayatın bir problem çözmekten farksız olduğu, bu nedenle matematiksel kavram ve işlemlerin çok iyi bilinmesinin hayatı kolaylaştıracağı, hayatın içinde dört işlemi iyi yapanların mutlu ve huzurlu olacağı, böyle bireylerden oluşan toplumların mutlu olacağı anlatılabilir. Yoksa kendi yazım dilinde olmayan X in Z ile ilişkisini hiçbir zaman anlamayacak ve ezberleyip sınıf geçtikten sonra X ve Z nin ilişkisini asla düşünmeyecektir. Oysa hayatın kendisi çok bilinmeyenli bir denklemden ibarettir. Bunu okul sıralarında anlayamayan çocuk ilerde toplumsal karmaşanın asıl nedeni olacağını kavrayamayacaktır.

Geçmişini tanımayan bir toplumun geleceği olamaz. Tarih derslerini ruhsuz bir dille sadece savaşlardan, anlaşmalardan, entrikalardan ve de mecburen ezberlenen tarihlerden ibaret zanneden bir nesilden nasıl geçmişine saygı beklenir ki?

Tarih boyunca kazanılmış değerlerden habersiz, insanlığa yön vermiş atalarının başarı öykülerini ve düşünce ve hayat tarzlarını tanımayan, yalan yanlış bilgilerle donatılan kafalar nasıl bir gelecek düşleyebilir ki?

Dünya tarihine, sanatına ve düşünce tarzına yön vermiş atalarının ismini dahi bilmeyen bir nesil nasıl ideal sahibi olabilir ki?

Kendi ülkesinin güzelliklerini bilmeyen harita üstünde yaşadığı şehri gösteremeyen, yer üstü ve yer altı zenginliklerinden habersiz bir öğrencinin ülkesini sevmesi nasıl beklenir ki?

Her ders programının ayrı bir yeri vardır. Ancak eğitim sisteminin yanlış yönlendirmesi sonucu faydacı düşüncenin etkisiyle bazı derslere daha çok değer biçilmekte ve öğrencilere bu derslerde daha çok önem verilmekte ve bilgi aktarımı daha fazla yapılmaktadır.

Bazı dersler de vardır ki toplum düzeni ve mutluluğu için çok önemli olduğu halde ikinci sınıf muamelesi görmektedir. Mesela Din Bilgisi ve Ahlak dersleri bunlar arasındadır. Hal böyle olunca bu dersleri veren öğretmenler de bu değerlendirmeden etkilenmektedir. Kendilerini saygın hissetmemekte ve bu psikoloji ile ellerindeki imkân ve potansiyeli iyi değerlendirememektedir.

Oysa bu derslerde hafta da bir kaç saatte de olsa o kadar çok şey öğretilebilir ki.

Yazımın başında zikrettiğim nahoş olay ve benzerlerinin her gün ve saatte  yaşanmasında- meslektaşlarım beni mazur görsün ama- Din Bilgisi Ahlak Dersi öğretmenlerinin büyük bir payının olduğunu düşünüyorum. Çünkü o yaştaki öğrencilere Allah, Peygamber, aile, insan, hayvan ve doğa sevgisi aşılanması gerekirdi. Eğer kendilerine verilen ders saatleri bu konular işlenerek geçirilseydi bu çocuklar zavallı bir kediye bu zulmü layık görmezler anneleri yaşındaki bir kadına el kol hareketleri yapmazlardı.

Bir toplumda eğitim terbiye / ahlâk eğitimi ile desteklenmediği zaman ne yapacağını bilmeyen, hak ve vazifelerinden habersiz bencil insanların çoğalması kaçınılmazdır.

Unutulmamalı ki gönlüne Allah, Peygamber sevgisi tohumu atılan bir çocuk, büyüyünce vicdan sahibi bir ergen olacaktır.

Bu nedenle İlahiyat Fakültelerinden mezun Din Bilgisi ve Ahlak Dersi öğretmenlerine büyük görev düşmektedir.

Din Bilgisi ve Ahlak Dersi öğretmenlerinin doğru ve sağlam bilgi sahibi, teknolojik gelişmelerden haberdar, düzgün karakterli ve düzgün giyimli, güzel konuşan, dik duruşları ile öğrencilerine örnek olmaları gerekmektedir.

Öğrencilere Allah, Peygamber, anne baba sevgisini, küçüklere ve düşkünlere merhameti, hayvan ve doğa sevgisini vermek,

Dünyanın bir imtihan yeri olduğu anlatılarak ahiret inancını kazandırmak,

“Kötü bir cemiyetin bozamadığı insanı, kötü bir arkadaş bozar.” düşünesi ile arkadaşlığın değerini ve bilhassa kız-erkek arkadaşlığının sınırlarını öğretmek,

Maddi manevi temizliği öğretmek,

Nasıl konuşacaklarını, küfretmenin, yalan söylemenin, dedikodunun, iftira atmanın alay etmenin zararlarını anlatmak,

Haram helal sınırlarını öğreterek zararlı alışkanlıklardan korunmalarını sağlamak,

Hayatın zorlukları karşısında sabretmeyi ve yanlışlardan dolayı özür dilemenin faziletini ve her şeye rağmen Allah’ın merhamet sahibi, affedici ve tövbeleri kabul edici olduğunu öğretmek,

Başkasının malına, canına, namusuna kastetmenin ne kadar büyük günah olduğunu öğretmek, gibi yüce değerleri kazandırmak kompleksi değil daha fazla çalışıp daha çok faydalı olmayı gerektirir.

Bu toplumun, görevinin bilincinde, donanımlı, kendine güveni olan Din Bilgisi ve Ahlak Dersi öğretmenlerine ihtiyacı var.