- Hz.Peygamber ve İnsan Onuru

Hz.Peygamber ve İnsan Onuru

Yüce Rabbimiz, insanı en mükemmel şekilde yaratıp,onu akıl ile şereflendirmiş ve bütün mevcudat üzerinde bir üstünlük vererek,onu kainatın halifesi kılmıştır.Nitekim yüce Allah Kur’an’ı Kerim’de şöyle buyurur:”Rabbin meleklere: “Ben yeryüzünde bir halife yaratacağım” dediği vakit onlar: “Â!.. Oradaki nizamı bozacak ve yeryüzünü kana bulayacak bir mahlûk mu yaratacaksın? Oysa biz sana devamlı hamd, ibadet yapıp, Sen’i tenzih etmekteyiz.” dediler. Allah: “Ben, sizin bilmediğiniz pek çok şey bilirim.” (Bakara, 2/30)

Bu ayete göre her insan Allah’ın vekilidir. Yeryüzünde Allah’ın vekili olmak demek, Allah’ın temsilcisi olmak demektir. Bu onur başka hiçbir varlığa verilmemiştir. İnsan kendi onurunu zedeleyecek söz, fiil ve davranışlardan uzak durmalıdır ki Allah’ın halifesi olma sıfatını layıkıyla taşıyabilsin. İnsanın onuru,şerefi ve üstünlüğü Allah’a göstermiş olduğu kulluk iledir.Zenginlik ile,mal ile,evladın çokluğu ile övünmek asla bir üstünlük değildir.

Hz.Mevlana’nın ifadesiyle :’‘Dünya padişahları; yüksek mevkilerde bulunanlar, bulundukları makamın hırsı ile benliğe kapıldıkları için kulluk şarabının kokusunu duyamamışlardır. Eğer duysalardı, Allah’a kul olmanın padişahlıktan üstün olduğunu anlarlar da, İbrahim Ethem gibi şaşkın halde hemen tacı, tahtı, pâdişahlığı bırakıp giderlerdi.”

İnsanın hizmetine sunulan şeyler sadece maddî imkanlar ve gözle görünen nimetler değildir. İnsan, aklıyla, ilmiyle ve kalbî yönüyle de üstün kılınmıştır. Yüce Allah Kur’an-ı Kerim’inde şöyle buyurur. “Biz insanı en güzel şekilde yarattık.” (Tin, 4) “Andolsun ki biz, insanoğullarını şerefli kıldık, onların karada ve denizde gezmesini sağladık, temiz şeylerle onları rızıklandırdık, yaratıklarımızın pek çoğundan üstün kıldık.” (İsra,70)

Yüce Allah, ırk, din, renk ve cinsiyet ayırımı yapmaksızın insana değer vererek insan onurunu zedeleyen kan davalarını, intihar etmeyi, töre adına insan öldürmeyi haram kılmış; İnsanlarla alay etmek, onları kötü lakâplarla çağırmak, onlar hakkında kötü zanda bulunmak, onların kusurlarını araştırmak ve kişilerin arkasından konuşmak gibi kötü davranışlardan sakınmalarını Müslümanlara emretmiştir.

İslamiyetten önce haksızlıklara maruz kalan kadın gerçek değerini yine İslamiyette bulmuş, İslamiyet kadının onurunu koruma altına almıştır. Kız çocukları diri diri toprağa gömülmekten kurtulmuş, kadın miras ve mehir hakkına kavuşmuştur. Cahiliye döneminde bir kız çocuğunun olması utanç sebebiyken İslamiyet kız çocuğunun cenneti kazanmaya vesile olduğunu vurgulamıştır.

Peygamber Efendimiz (s.a.s) bir hadislerinde: “Bir mü’min iki kızını güzelce terbiye eder, ihtiyaçlarını karşılarsa, ben ve o kimse (iki parmağın birbirine yakınlığı gibi birbirimize yakın olarak) Cennette olacağız.” buyurmuştur. Ancak günümüzde bile kadın baskı, şiddet ve zorbalıklara maruz kalmaktadır. Çok yazık ki kadının onuru en çok dayakla ayaklar altına alınmakta, hatta bu dayaklar bazen ölümle sonuçlanmaktadır. İslam’ın taçlandırdığı kadınlarımız, Allah’ın cenneti ayakları altına serdiği annelerimiz hak ettikleri değeri çoğu zaman bulamamaktadırlar.

Bir kadını yetiştirmek aileyi yetiştirmektir. Bir ailenin yetişmesi demek toplumun yetişmesi demektir. Bu bağlamda kadına yönelik çalışmaları arttırmalı, kadının eğitilmesine katkı sağlanmalıdır. Bununla beraber çocuklarımızın onurunu korumak adına yapılan çalışmalar da eksik kalmaktadır. Bir çocuğunun onuru zedelendiğinde onu yeniden güçlendirmek mümkün olsa da çok zordur. Bilinçaltında gizli kalan itilmişlik duyguları zamanla davranışa dönüşüp ileride onlar da şiddet uygulayan birer ebeveyn haline gelmektedir.

İslam’ın insana verdiği değerin bizlere en güzel örneğini sunan peygamber efendimiz(sav),çocukları bir reyhan çiçeğine benzetir ve onların başını okşamazsanız kokusunu size vermez buyurur. O (sav) çocukları bağrına basar, onları öper ve koklardı. Müşrikler O’nun (sav) bu halini hayretle seyrederler, ‘biz çocuklarımızı hiç öpmeyiz’ derlerdi. Hz.Muhammed (sav) ‘Allah kalbinizden merhameti çıkardıysa ben ne yapabilirim’ diyerek, çocukları onurlandırır, onları baş tacı ederdi. O ki yetimlerin babasıydı.

Kuşu ölen bir çocuğa dahi baş sağlığı dileyecek kadar duyarlı, hurma ağacını taşlayan bir çocuğa doğruyu öğretmede sabırlı ve özverili, Dadısı Ümmü Eymen yanına geldiğinde onu ayakta karşılayacak kadar hürmetli,yanından geçen bir yahudinin cenazesine de ayağa kalkarak saygısını gösterecek kadar ‘önce insan’a değer verendi.

Ancak bir gün Mugire oğlu Velid, Hz. Muhammed’le görüşmekteydi. Her zamanki tavrından farklıydı Velid. Önyargılarından sıyrılmış daha dikkatle dinlemekteydi Hz. Muhammed’i. Ve Hz.Muhammed onun bu duruşundan ümide kapılmış, heyecanla anlatmaktaydı. Hatta bir ara sözünü kesti ve: “Bu anlattıklarımda sana yanlış gelen bir şey görüyor musun?” diye sordu.

Velid, hangi niyetle ya da ne düşünerek bilinmez: “Hayır!” deyince, Hz. Muhammed daha bir heyecana kapılarak anlatmaya devam etti .Bu arada âmâ bir arkadaşı Hz. Muhammed’e yanaşarak bir şeyler sormak istedi. Gözleri görmediği için Hz. Muhammed’in durumunun hassasiyetini değerlendiremedi.

Hz. Muhammed ise müşriklerin üzerinde daha fazla durma gereği duyduğundan sözlerinin kesilmesini istemedi ve Abdullah’la fazla ilgilenemedi. Fakat âmâ Müslüman Ümmü Mektum oğlu Abdullah ısrarcıydı.

Hz. Muhammed’in elbisesini yakalamış çekiştirmekteydi. Dikkatinin dağıtılması Hz. Muhammed’i rahatsız etti ve bu durum yüz ifadesine de yansıdı. Ama ALLAH’ın rızası başka yöndeydi. Tam sözünü bitirip kalkacağı sırada İlâhî ikaz geldi, ayet indi ve Hz. Muhammed uyarıldı: “Yanına kör bir kimse geldi diye Peygamber yüzünü asıp çevirdi. Ne bilirsin belki o temizlenecekti. Ya da öğüt alacaktı da bu öğüt kendisine fayda verecekti.

Kendini Sana muhtaç görmeyene gelince, Sen ona yöneliyorsun. Oysaki onun arınmasından Sen sorumlu değilsin. Fakat Sen koşarak ve korkarak sana gelenle ilgilenmiyorsun. Hayır! Öyle yapma! Şüphesiz bunlar değerli ve güvenilir kâtiplerin elleriyle yazılıp tertemiz kılınmış, yüce makamlara kaldırılmış mukaddes sahifelerde bir öğüttür. Dileyen ondan öğüt alır.” (Abese, 80:1-16) Böylelikle kıyamet kopuncaya kadar gelecek olan bütün Müslümanlara, İslam’ı anlatmada, sosyal statüye değil samimiyete öncelik verilmesi gerektiği öğretilmiş olundu.

Hz. Muhammed’in arkadaşı Abdullah ise o olaydan sonra yaşamı boyunca Hz. Muhammed’den daima bir iltifat gördü. Hz. Muhammed (sav), İslam devleti kurulduktan sonra Medine dışına çıktığı zamanlar yerine Abdullah’ı vekil bırakır, onunla karşılaştığında:“Hakkında Rabbimin beni azarladığı insan, merhaba!” diyerek selam verir ve gönlünü alırdı.

Allah’ın yarattığı hiçbir insana küçümseyerek bakılmamalı,burun kıvırarak konuşulmamalıdır. Peygamberimiz, bir hadislerinde “Allah sizin şekillerinize ve görünüşlerinize bakmaz, fakat kalplerinize ve işlerinize bakar” buyurarak, insanın asıl değerinin kalbinde olduğunu vurgular.

Bir gönlü yıkmak, kâbeyi yıkmak gibidir diyerek o kalbin Allah’ın evi olduğunu,ve kalp kırmanın insan onuruna yakışmayacak bir davranış olduğunu dile getirir.. Ebu Zer kölesiyle beraber yürümekteydi. Kölesi tertemiz ve güzel kıyafeler içindeydi.

Bunu gören bir adam ‘Ey Ebu Zer,bu köleyi neden böyle güzel giydiriyorsun’ dediğinde Ebu Zer:’ Bu kölenin annesinin siyahi oluşundan ötürü ona hakaret etmiştim, bunu duyan peygamberimiz sen de hala cahiliyye döneminin izleri var. Bu insanlar sizin kardeşlerinizdir, yediklerinizden onlara da yedirin, giydirdiklerinizden onlara da giydirin diyerek beni azarlamıştı’ dedi.

Myanmar’da, Arakan’da, Suriye’de, Irak’ta, Afrika’da, Somali’de, Mali’de, Filistin’de ve daha sayamadığımız dünyanın pek çok yerinde çiğnenen insanlık onurunun yeniden inşaa edilebilmesi için kardeşlik bilincinin sağlanması gerekmektedir. Sevgili peygamberimiz Veda Hutbe’sinde tüm insanların eşit olduğunu söylemektedir:

“Arab’ın Arab olmayana, Arab olmayanın da Arab’a bir üstünlüğü yoktur. Ey insanlar! Hepiniz Adem’in çocuklarısınız. Adem ise topraktandır” İnsan, hangi topluma, hangi ırka mensup olursa olsun bir başkasını küçümseyemez.

İnsanlık onurunun yücelmesi ve aydınlığa kavuşması için Hz. Mevlana :“Bu kapı ümitsizlik kapısı değildir, ne olursan ol yine gel.” Hacı Bektaş Veli: “Bir olalım, iri olalım, diri olalım.”, Hak Aşığı Yunus Emre de: “Yaratılanı severiz yaratandan ötürü, ben gelmedim kavga için benim işim sevgi için, Hak’ın yeri gönüllerdir gönüller yapmaya geldim.” ”Gelin tanış olalım yad isek bilişelim, sevelim sevilelim, dünya kimseye kalmaz.” diyerek insanlığa giden yolun sevgiden ve birlik olmaktan geçtiğini öğütlemişlerdir.

Nuran Köse Baydar‘a Aittir. Kopyalanması, özellikle yazarın ismi ve linki verilmeden başka yerlerde yayınlanması yasaktır. Yayınlayanlar tüm kanuni sorumlulukları kabul etmiş sayılır….

Kaynak: http://diyanethaber.com.tr/hz-peygamber-ve-insan-onuru/


ANASAYFA	HZ.MUHAMMED	KÜLTÜR SANAT	MAKALE VE DENEMELER	İSLAMİ BÖLÜM	YAZI ATÖLYESİ	E-KİTAP	ZİYARETÇİ DEF.	MOZİLLA FİREFOX